Huisarts Ine Jeukens stopt: ‘Vanaf eerste dag thuisgevoeld’

Dokter Ine Jeukens is voor veel Westervoorters een bekende. 38 jaar was ze huisarts in het dorp. Vanaf 1 januari niet meer. Ze is 66 jaar en vindt het mooi geweest. Wel blijft ze in Westervoort wonen. Vraag en antwoord bij haar afscheid.

U vertrekt niet met de stille trom. Er was een afscheidsreceptie voor patiënten en u gaf een feest voor collega’s, familie en vrienden.

Ine Jeukens: “Je stopt maar één keer, dan mag je daar best even bij stilstaan. Ik vond het ook prettig om persoonlijk afscheid te kunnen nemen van mensen.”

Want u heeft met plezier in Westervoort gewerkt?

“Dat mag je wel zeggen. Ik heb me hier vanaf de eerste dag in 1979 thuis gevoeld en veilig gevoeld. Ik heb geen enkele slechte ervaring. Westervoort heeft een fijne populatie. Ik blijf hier ook wonen.”

Dat zal velen verrassen. Als geboren Maastrichtse nam u met carnaval altijd vrij om het feest daar mee te vieren.

“Met carnaval zal ik naar Maastricht blijven gaan en de kans is groot dat ik ook wat vaker familie in Limburg ga bezoeken. Maar Westervoort blijft mijn thuis.”

Hoe bent u hier terechtgekomen?

“Ik heb in Nijmegen geneeskunde gestudeerd en wilde eigenlijk plastisch chirurg worden. Maar na anderhalf jaar als assistent-chirurgie in het ziekenhuis in Velp te hebben gewerkt, heb ik mijn plannen herzien en ben ik de huisartsenopleiding gaan doen. Die is nu drie jaar, maar was toen nog één jaar. In november 1979 ben ik samen met collega Van der Pan in een woning aan de Van der Hoevensstraat begonnen.”

De groeikernjaren kwamen eraan, dus werk zat?

“Ja, zo was het wel ongeveer. Omdat we meer ruimte nodig hadden zijn we in 1985 naar nieuwbouw aan de Broeklanden verhuisd. Vlakbij waar nu de Jumbo is. Twaalf jaar later, in 1997, scheidden de wegen van collega Van der Pan en mij en ben ik met een solopraktijk verdergegaan aan ‘t Slag. Vanaf ongeveer 2000 werd de regelgeving steeds strenger en zag je geleidelijk aan een omvorming van de hele gezondheidszorg. Dat leidde ertoe dat ik in 2009 ben toegetreden tot gezondheidscentrum Rozet aan De Rosmolen. Daar heb ik nu de 38 jaar in Westervoort vol gemaakt.”

Het is mooi geweest?

“Ja, ik ben 66 en merkte de laatste tijd dat de motivatie minder werd. Al die regeltjes hè.”

U had ook eerder kunnen stoppen.

“Dat had misschien gekund, maar daar heb ik bewust niet voor gekozen. In maart vorig jaar is mijn man overleden aan de spierziekte ALS. Dat was heel heftig. Het zou niet goed voor me zijn geweest als in die tijd ook mijn werk was weggevallen. Vandaar dat ik ben doorgegaan.”

U heeft bezoekers van uw receptie en feest gevraagd geen cadeaus te geven bij uw afscheid, maar een bedrag te doneren voor het ALS-fonds.

“Het is zo’n vreselijke ziekte. Iedereen die het van nabij meemaakt, snapt zo’n vraag. Ik ben trouwens verrast door de gulheid van mensen. Binnenkort wil ik het bedrag in de vorm van een cheque overhandigen aan het ALS-fonds en daar mijn voormalige patiënten over informeren.”

Nu niet bang om in een zwart gat te vallen?

“Ik ben gezond, ik heb vriendinnen en ik heb hobby’s. Als het toch gebeurt, verwacht ik dat ik ook wel weer de kracht heb om eruit te kruipen.”